9.

Szybko wbiegła po schodach po czym zapukała do drzwi mieszkania siostry. Nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi lekko nacisnęła klamkę. Weszła do środka i rozejrzała się po pomieszczeniach. Zadrżała od chłodu panującego w salonie. Kątem oka zauważyła otwarte drzwi od balkonu i Cassie pochylającą się przy barierce.

-Co robisz? - zapytała niepewnie Erin stając za jej plecami.

Cassie drgnęła i odwróciła się szybko w stronę brunetki. Popatrzyła na nią chwilę zmrużonymi oczami i znów wróciła do poprzedniej pozycji.

-Mam tego dosyć Erin...Jestem taka zła! Zostawiłam Izziego, bo bałam się o tego idiotę, a tymczasem on to zrobił specjalnie! - przymknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu głęboko oddychając. - Na dodatek nie mogę się z nim skontaktować... - mruknęła wyciągając z kieszeni paczkę papierosów.

-Stradlin zrozumiał to tak, że zostawiłaś go dla Slasha. W sumie, trochę nieładnie się zachował w stosunku do przyjaciela. - zamyśliła się Erin i oparła o barierkę.

W odpowiedzi Cassie tylko westchnęła głośno po czym mocno zaciągnęła się dymem.

-Idź już, robi się późno. - mruknęła po kilku minutach trochę krępującej ciszy. Zamknęła balkon i odprowadziła siostrę do drzwi. Gdy przekręciła klucz usłyszała dźwięk telefonu. Szybko podeszła i podniosła słuchawkę. Głos, który usłyszała przyprawił ją o szybsze bicie serca.

-Co ze Slashem? - zapytał cicho i głośno wypuścił powietrze z ust.

-Izzy...On...on się obudził, jest dobrze, ale... Izzy, ja nie mogłam się...nie mogłam dodzwonić...Izzy... - wyrzucała z siebie pojedyncze zdania wciąż nie mogąc uwierzyć, że go słyszy.

-Tylko tyle chciałem wiedzieć. Przyjadę za jakiś czas po swoje rzeczy. Zadzwonię jeszcze, cześć. - odłożył słuchawkę.

-Izzy... - szepnęła cichutko przez łzy. Oparta o ścianę zjechała na dół i wtulając twarz w ramiona wybuchnęła płaczem.

Erin weszła do domu i z troską spojrzała na Stevena wciąż śpiącego na kanapie w salonie. Zdjęła buty i skierowała się w stronę kuchni, w której zastała Axla w szybkim tempie pochłaniającego kanapki z talerza.

-Udławisz się! - ze śmiechem pogłaskała mu włosy i nalała sobie soku do szklanki.

-Pół dnia siedziałem z tym czubkiem, bo miotał się po kanapie. Dopiero dwadzieścia minut temu się uspokoił. - wymamrotał z ustami pełnymi jedzenia.

-Pewnie zaraz się obudzi...Jest dwudziesta pierwsza, spał prawie cały dzień. - zajrzała przez drzwi i chwilę przyglądała się perkusiście.

Axl cicho wstał od stołu i podszedł do dziewczyny. Oparł dłonie na jej biodrach i skrupulatnie obcałowywał jej skórę na szyi. Erin odchyliła głowę by miał do niej lepszy dostęp i przeciągle zamruczała.

-Skarbie, musimy coś zrobić z naszym gościem. - wydyszała przyciszonym głosem, a chwilę później z jej gardła wydobył się niekontrolowany jęk.

-Ok, ok! - puścił ją i podszedł do Adlera. Pochylił się nad kolegą i mocno potrząsnął jego ramię. Chłopak szybko otworzył oczy i podniósł się do pozycji siedzącej. Rozejrzał się po pomieszczeniu i chwiejnym krokiem podszedł do brunetki.

-Przepraszam. - wymruczał zaspanym głosem biorąc ją w ramiona.

-Ale ja się wcale nie gniewam! - uśmiechnęła się szeroko i potarła dłonią jego policzek.

Steven spojrzał na Axla i znów posmutniał. Mężczyźni przez chwilę mierzyli się wzrokiem.

-Stary, jest mi cholernie przykro...Nie mieliśmy wyjścia... - szepnął cicho Rose i spuścił głowę.

-To nic takiego, po prostu straciłem wszystko co kochałem. - odparł lekko, jakby opowiadał mu o jakichś nic nie znaczących wiadomościach z telewizji. - Pójdę już, wybaczcie za wszystko. Rano odwiedzę Slash. - skinął im głową i skierował się do drzwi.

-Ale przecież możesz zostać! - krzyknęła Erin piorunując wzrokiem narzeczonego.

-Dzięki kochana, poradzę sobie! - uśmiechnął się jednym z tych swoich zarażających uśmiechów i zniknął za drzwiami.

Everly usiadła zrezygnowana na kanapie i przetarła dłonią twarz. Dopiero teraz dotarło do niej jak bardzo zabolało go wyrzucenie z zespołu.

-Tak mi go szkoda! - popatrzyła z wyrzutem na Axla.

Chłopak wzruszył tylko ramionami i wbiegł po schodach na górę.

-Pajac! - rzuciła za nim poduszką i opadła na kanapę przykrywając się kocem.

Pukanie w szybę drzwi zbudziło go ze snu. Powoli otworzył oczy i szybko je przetarł widząc przed sobą najmniej w tej chwili spodziewaną osobę.

-Steven? - usiadł wyżej i uśmiechnął się na widok perkusisty.

-Cześć...Jak się czujesz? - zapytał cicho siadając na krześle stojącym przy łóżku.

-Bywało lepiej. Skąd się tu wziąłeś?

-Izzy powiedział mi, że wylądowałeś w szpitalu. Tylko nie wiem co się stało.

-Stradlin... - wycedził przez zęby Mulat i zacisnął pięści na prześcieradle. - To długa historia. A...co u ciebie? - zapytał niepewnie i potrząsnął lokami, które jak na zawołanie przykryły mu większą część twarzy.

-Jakoś leci... - mruknął próbując ukryć trzęsące się dłonie.

-Adler, wiesz, że każdemu z nas jest przykro i...

-Daj spokój! Nie nadawałem się do gry, nie było wyjścia! Powiedz lepiej co z Cassie.

-To część tej historii, bo... - zaczął niepewnie i dotknął palcem wenflonu.

-Mam trochę czasu. - uśmiechnął się zachęcająco Steven i wygodniej rozsiadł na krześle.

Od godziny nasłuchiwała jak krople bębnią o szybę w oknie. Jeszcze szczelniej okryła się kocem i przymknęła oczy. Z letargu wyrwał ją odgłos skrzypienia schodów. Odwróciła głowę i zobaczyła powoli stąpającego po nich Axla.

-Pada... - odparł wskazując podbródkiem na widok za oknem.

-Nie trudno zauważyć. - mruknęła smętnie i odwróciła się twarzą do oparcia kanapy.

Nachylił się nad nią i delikatnie musnął ustami jej włosy. W odpowiedzi naciągnęła koc po sam czubek głowy. Chłopak zniknął na chwilę w kuchni by po kilkunastu minutach wyjść z niej niosąc talerz z tostami i szklankę soku.

-Wstań skarbie, śniadanie. - szepnął nad jej uchem i ściągnął z niej przykrycie.

-Nie mam ochoty.

-Proszę... Gniewasz się? - zapytał gdy usiadła. - No o co chodzi? - podniósł brwi i potarł kciukiem jej policzek.

-Axl, tak strasznie mi żal Stevena...

-Kurwa! A ty znowu o jednym! - krzyknął i wstał wylewając przy tym sok.

Erin mimowolnie skuliła się otaczając ramionami zgięte kolana. Odwróciła wzrok od zezłoszczonego Axla, który nerwowo chodził po salonie mrucząc coś pod nosem.

-Po prostu mi go szkoda... - wyjąkała niepewnie i szczelniej okryła się ramionami.

-Ale to kurwa jego wina! Rozumiesz?! Mnie też nie było łatwo go wyrzucać, był przyjacielem! - warczał wymachując przed nią rękami. Zmiótł dłonią w leżący na stoliku talerz z tostami i wyszedł z domu trzaskając drzwiami. Po kilkunastu minutach ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Brunetka wciąż owinięta kocem podeszła bliżej i spojrzała przez wizjer. Uśmiechnęła się i wpuściła do środka przemoczonego Duffa.

-Cześć! - wskoczył szybko do pomieszczenia uprzednio schylając się, by nie zawadzić głową o futrynę. - Mam sprawę. - odparł szybko wieszając mokrą kurtkę na wieszaku.

-Ok, wejdź. Chcesz piwo? - zapytała kierując się do kuchni.

-Może być. Nie ma Axla?

-Trochę się poprztykaliśmy... - mruknęła podając chłopakowi puszkę.

-Ale nic ci... - zaczął i urwał zastanawiając się czy powinien się w ogóle w to wszystko wtrącać.

-Nie, wkurzył się, nawrzeszczał i sobie poszedł, nie ważne. - uśmiechnęła się krzywo. - Mów lepiej jaką masz sprawę.

-No... bo ja niedawno poznałem... taką dziewczynę i... ona mi się podoba, tylko tak...bardziej. - zarumienił się lekko i szybko pociągnął spory łyk alkoholu.

-Duffy, to wspaniale! Kiedy ją poznałeś?

-Przedwczoraj, to znaczy w dzień wypadku Slasha.

-Tak się cieszę, jak ma na imię?

-Ivy. - uśmiechnął się nieśmiało na dźwięk jej imienia.

-Wszyscy musimy ją poznać! Jak Slash wróci do formy, zrobimy imprezę i ją do nas zaprosisz, ok?

-Jasne, dzięki! Może już pójdę, co? - wstał i uściskał Erin.

Dziewczyna odprowadziła go do drzwi po czym skierowała się do kuchni. W połowie przyrządzania posiłku zadzwonił telefon.

-Erin... Mam problem. - mruknął głos, który od razu wprawił ją w zdumienie.

-Axl?! Skąd ty dzwonisz?

-Z aresztu... - mruknął cicho i głęboko odetchnął. - Spuściłem wpierdol takiemu kolesiowi. Muszę tu siedzieć czterdzieści osiem godzin...

-Jesteś idiotą. - odpowiedziała i odłożyła słuchawkę.